"Do ludzi nieżywych"

To do was ludzie zamętu, chaosu.
To do was depczących kwitnący kwiat wrzosu.
To do was niszczących drogę z róż usłaną.
To do was przemawiam z krwawiącą raną.

   Jesteście jak wąż, co na mysz poluje.
   Jesteście jak hiena, co na ochłap żeruje.
   Jesteście jak szczur, co po kanałach biega.
   Jesteście człowiekiem, co bije człowieka.

A jednak w tym świecie pośpiechu i wrzawy,
Znajdą się ludzi mający swe sprawy.
Te piękne, nadobne i wieczne marzenia.
I patrzą, szukają w tym świecie natchnienia.
To oni stwarzają prawdziwy sens bycia.
Odpowiedzi znają na pytania życia.
 To oni wciąż wierzą, że życie jest piękne.
A wy? Cóż wy? We oczy zamknięte.
A na nich to spójrzcie, bo oni są żywi.
Wy, martwi, sądzicie, żeście są prawdziwi.

   I co wy z waszego żywota dziś macie,
   Skoro wy uczucia miłości nie znacie?
   Myślicie, że rządy nad światem sprawujecie.
   Nie czując niczego przysięgi łamiecie.
   A miodem żyjący oni są od wieków,
   Patrzący na niebo, nie widząc go brzegów.

I ja, wśród nich spojony uczuciem.
I żyję jak mogę z tym wiecznym zasnuciem,
A wy samotni, żyjący rozumnie,
Leżycie zastygle... Leżycie w swej trumnie.